Zakażenie drożdżakowe może dotyczyć błon śluzowych jamy ustnej i skóry okolic ust. Dotyka najczęściej niemowląt i osób starszych [1]. Czynnikami predysponującymi do infekcji jest suchość jamy ustnej (kserostomia), terapia wziewnymi lekami z grupy glikokortykosteroidów, a także stosowanie protez zębowych. Kandydozie jamy ustnej mogą sprzyjać także stany obniżenia odporności, których przyczyną może być stosowanie glikokortykosteroidów systemowo, terapia antybiotykami o szerokim spektrum, radio- lub chemioterapia, zaburzenia hormonalne i metaboliczne (cukrzyca), zakażenie wirusem HIV oraz białaczki niedożywienie [1, 2]
Schorzenie to przybiera postać ostrą (rumieniową, rzekomobłoniastą) lub przewlekłą (rumieniową, rzekomobłoniastą i hiperplastyczną). Kandydoza rumieniowa objawia się czerwonymi zmianami, głównie na języku i podniebieniu. Mogą jej towarzyszyć zaburzenia smaku. W kandydozie rzekomobłoniastej obserwuje się żółte lub białe zmiany osadowe (przypominające zsiadłe mleko), których usunięcie ujawnia czerwone i krwawiące nadżerki. Dodatkowo, występuje niekiedy pieczenie oraz zaburzenia smaku i utrata apetytu. Hiperplastyczna postać przewlekłej kandydozy objawia się w postaci białych płytek lub grudek zlokalizowanymi w kącikach ust (jest to postać rzadka; należy ją odróżniać od leukoplakii, która może prowadzić do rozwoju nowotworów).
Kandydoza może być także wtórnym schorzeniem towarzyszącym innym chorobom przewlekłym [1-3].
W celu potwierdzenia diagnozy tej infekcji, pobiera się materiał z błony śluzowej, z którego wykonuje się preparat bezpośredni barwiony metodą Grama, poddany następnie hodowli na podłożu mikologicznym [2].
Podstawowym zaleceniem zdrowotnym jest przestrzeganie higieny jamy ustnej (w przypadku protez zębowych – staranne czyszczenie i lepsze dopasowanie). W terapii lekowej, najczęściej skuteczne jest zastosowanie środków przeciwgrzybiczych (miejscowych – np. nystatyna lub ketokonazol; doustnych -np. flukonazol) [1].
Bibliografia